LICHTSICHT 7 in Bad Rothenfelde; meer dan alleen mooie projecties

Ik ben vandaag met een klein groepje fotografen op pad en voordat het donker wordt, nemen we nog even de tijd om de gradeerwerken van Bad Rothenfelde met daglicht te bewonderen. Ze zijn niet te missen: de enorme muren bekleed met sleedoorn. Uit de verte zien we al iets glinsteren; van heel dichtbij is te zien dat het water langs de takken naar beneden druppelt. In de 18e eeuw werd ten behoeve van de zoutwinning het eerste gradeerwerk in Bad Rothenfelde gebouwd. Als het water langs de muur naar beneden loopt, verhoogt het zoutgehalte in het water van 5% tot 25%. Daardoor was het makkelijker om het ‘witte goud’ eruit te halen.

Decennia lang werd op die manier zout gewonnen; eerst met één gradeerwerk, daarna met twee. Vandaag de dag hebben de gradeerwerken een andere functie: Bad Rothenfelde is een kuuroord en de zoute lucht rondom de gradeerwerken zou goed zijn voor de luchtwegen. Ik adem nog eens diep in. Als ik mijn ogen dicht doe, lijkt het net alsof ik aan de kust sta. Alleen het geluid is iets anders: in plaats van golven hoor je het water naar beneden sijpelen en druppelen.

Inmiddels verdwijnt de zon langzaam achter de horizon en kleurt de lucht paars-roze. De lampen langs de gradeerwerken springen aan. Nog even en dan begint de lichtsicht. Die tijd gebruiken we om een hapje te eten bij het Siedehaus en dan is het eindelijk zo ver: de projectoren gaan aan. Bijna 40 enorme beamers projecteren de kunstwerken op de gradeerwerken. Ondersteund worden de projecties door geluid, dat met 120 luidsprekers verspreid wordt. We beginnen onze wandeling bij het Altes Gradierwerk. De eerste projectie die we zien, is een werk van de Amerikaanse kunstenaar Natalie Bookchin. Foto’s van protestborden, megafoons, lichamen en gebaren van demonstranten smelten samen tot een collage, die steeds een beetje verandert. Het 9 wordt continu herhaald, zoals ook de demonstraties steeds weer plaatsvinden.

We lopen langs de felgekleurde projectie en steken daarna de straat over naar het Neues Gradierwerk. Op de installatie van 412 meter lang en 10 meter hoog worden verschillende projecties getoond. Aan de ene kant van het gradeerwerk over de volledige lengte, aan de andere kant smallere en kortere video’s. Een van de highlights is het kunstwerk ‘Eternal Dream’ van Simon Weckert. ‘Jump to upload’ staat er in witte letters op een blauw verlichte wand. Ik spring. Mijn uit honderden stipjes bestaande silhouet op de muur springt ook en vliegt daarna omhoog. Op de website die bij het kunstwerk hoort, zal mijn silhouet voor eeuwig door blijven vliegen. En daarmee heeft ook dit kunstwerk een boodschap. Want door te springen, geef je op een bepaalde manier ook een stukje data aan de kunstenaar.

De kunstwerken op de lichtsicht zijn niet alleen mooi en indrukwekkend, maar sporen ook aan om na te denken over actuele thema’s. Daarom is het ook de moeite waard met een gids op pad te gaan of de bordjes met informatie bij de kunstwerken te lezen. Meer dan twintig projecties zijn er tijdens de lichtsicht gratis te bewonderen, zowel van internationale en gerenommeerde kunstenaars, als van kunststudenten. Ook rondom de gradeerwerken trouwens: er zijn twee waterprojecties in de vijver van het kuurpark te zien en de werken van Tamiko Thiel nodigen uit om zelf met virtual reality aan de slag te gaan.

Ik ben gefascineerd. De kunstwerken zelf zijn gaaf, zeker op zo’n enorme oppervlakte, en de coulisse maakt het helemaal af. De structuur van de sleedoorntakken, het glinsterende water, het geluid van de vallende druppeltjes, de rust van het kuurpark en de sterrenhemel erboven: het is méér dan alleen de projecties zelf dat de lichtsicht indrukwekkend maakt. Als we alles hebben gezien, praten we er nog eens over met een mok Glühwein om op te warmen. We laten elkaar de foto’s zien die we hebben gemaakt. Ze zijn goed gelukt, maar vallen toch in het niet bij de echte projecties. We concluderen: de lichtsicht moet je met eigen ogen zien.