Voor de Sint-Pieterskathedraal is het beeld te zien van een leeuw die op een poedel lijkt. De Osnabrücker beeldhouwer Lukas Memken (1860-1934) maakte de huidige replica in 1925 uit zandsteen van Ibbenbüren. Aangezien stenen beelden die aan wind en regen zijn blootgesteld slechts enkele eeuwen meegaan, kan worden aangenomen dat er in het verleden al meerdere van deze figuren bestonden. De voorganger van de huidige leeuwenpoedel bevindt zich in het Kunsthistorisches Museum in Osnabrück.
Historische achtergrond
Wanneer de figuur de naam leeuwenpoedel kreeg, is niet bekend. Aangezien het fokken van poedels in Duitsland pas in de 19e eeuw begon, is de term waarschijnlijk pas vanaf deze periode ingeburgerd. Vroeger heette het monument "Löwenstein" of "De stenen leeuw". De Leeuwenpoedel (of Leeuwensteen) wordt voor het eerst genoemd in 1331 en wordt in verband gebracht met het Gogericht, een soort voorloper van het huidige kantongerecht. Het is ook terug te voeren op een conflict tussen keizer Frederik Barbarossa en de Gelderse hertog Hendrik de Leeuw, die rond 1170 het baljuwschap over het domdistrict uitoefende. Daarmee verwierf hij de hoogste geestelijke positie in de ministaat Osnabrück. De Welf was van plan zijn macht uit te breiden, wat de keizer wilde voorkomen. Barbarossa probeerde de macht van Hendrik te breken en gaf de burgers van de stad een eigen jurisdictie. Dit gold echter alleen voor de burgers zelf en niet voor de adel en de geestelijkheid. Hendrik de Leeuw zou zijn eigen rechtsgebied bij de ingang van de Domburg hebben gemarkeerd met een stenen leeuw, waarmee hij alle toeschouwers wees op de hoge jurisdictie die hij hier uitoefende.
De legende van de leeuwenpoedel
De tijd verstreek, de symbolische kracht van de "stenen leeuw" nam af en daarmee ook de herinnering aan de werkelijke betekenis ervan. De inwoners van Osnabrück gaven hun oude embleem een nieuwe, legendarische geschiedenis, die zich zou hebben afgespeeld ten tijde van de Saksische oorlogen in de achtste eeuw: Nog niet zo lang geleden hadden de inwoners van de stad trouw gezworen aan de Frankische koning Karel de Grote. Hij had de kathedraal op de linkeroever van de Hase laten bouwen. Nu hoorde hij dat het leven in Osnabrück niet meer zo christelijk was, dat de burgers onderdak hadden verleend aan zijn tegenstander, de Saksische hertog Wittekind, en dat de Franken uit de stad waren verdreven. Karel wilde boete doen voor dit verraad en de stad moest boete doen voor de geloofsbreuk. Daarom zwoer hij dat hij het hoofd zou afhakken van de eerste persoon die hij in Osnabrück tegenkwam. Toen hij de poorten van de stad bereikte, kwam zijn zuster hem tegemoet. Zij wilde opkomen voor de burgers van Osnabrück . Karl, die haar geen kwaad wilde doen, bad tot God om hem een teken te sturen. Toen sprong de poedel van zijn zus naar hem toe en likte zijn hand. Karl sneed vervolgens de kop van de hond af, waarmee hij zijn eed vervulde. Uit pure dankbaarheid voor het gelukkige resultaat lieten de inwoners van Osnabrück het beeld van de poedel voor altijd in steen hakken voor de kathedraal als herinnering aan zijn leeuwachtige daad. Daar waakt hij vandaag de dag nog steeds.
