Op het voorplein van de kathedraal staat de laatromaanse Sint-Pieterskathedraal, de rooms-katholieke kathedraal van het bisdom Osnabrück. De eerste kerk werd in 785 gebouwd door de Frankische koning en latere keizer Karel de Grote. Karel de Grote had vijf jaar eerder al een missiecel aan de Hasefurt gesticht en daarmee de eerste steen voor de stad Osnabrück gelegd. Rond het jaar 800 werd het bisdom Osnabrück gesticht. De huidige vorm is vooral te danken aan de bouwactiviteiten van bisschop Adolf von Tecklenburg in de 13e eeuw.
Het koepelgewelf (spitsbooggewelf) in het middendeel van het driebeukige schip is even hoog als de pilaren die het ondersteunen. In haar gebonden stelsel telt de kathedraal in totaal 15 traveeën (afstanden tussen de zuilen). Terwijl de gewelven van het schip eerder spits toelopen en overeenkomen met de gotische periode, hebben de buitenmuren de voor de romaanse periode typische deur- en raamopeningen met ronde bogen. Het gebouw is bijna 100 meter lang, hoewel dat op het eerste gezicht niet zo lijkt. De romaanse architecten waren zich hiervan bewust en voorkwamen de visuele verkorting door oneffenheden aan de zijkanten en een steeds steiler en hoger gewelf.
De kathedraal onderging latere wijzigingen in de 17e en 18e eeuw, toen de gotische torenspitsen werden vervangen door barokke motorkappen. Alexander Behnes, die van 1882 tot 1910 verantwoordelijk was voor het behoud van de kathedraal, bracht nog meer toevoegingen en wijzigingen aan. Tijdens het bombardement op Osnabrück op 13 september 1944 werden het dak van de kathedraal en de barokke torenkoepels en uitbouwen verwoest. Bij de wederopbouw kregen de torens hun huidige piramidedaken, die het romaanse karakter van de kathedraal benadrukken.
Het monumentale triomfkruis uit circa 1230 is indrukwekkend. Met een corpushoogte van 3,85 meter is het het grootste kruis in zijn soort in heel Duitsland. Nu bijna 800 jaar oud, is het ook een van de oudste onderdelen van de kathedraal. Zoals in die tijd gebruikelijk was, bevat deze eiken Jezus ook een relikwie in het hoofd. De voeten van de Jezusfiguur zijn afzonderlijk met twee spijkers aan het kruis gehamerd. Dit weerspiegelt de middeleeuwse Romaanse opvatting van de kruisigingsscène. In de latere gotiek werden beide voeten in principe alleen gekruist en met één spijker aan het kruis bevestigd.
Het bronzen doopvat (ook wel Fünte = bron genoemd) in romaanse stijl dateert van rond 1225 en diende voor het ritueel van de doop met het hele lichaam. Hiervoor moest de dopeling volledig in het vat worden ondergedompeld. Vooraf werden de hiervoor gebruikte fonteinen zo ver mogelijk van het altaar geplaatst, omdat de gedoopten nog ongedoopt waren en als zodanig zo min mogelijk in de kerk mochten komen. Bovendien werden deze fenten verwarmd: Een klein vuur werd buiten de kerk aangestoken, stenen werden erin gelegd en vervolgens gebruikt om de ketel te verhitten.
De kathedraal heeft twee orgels: het huidige hoofdorgel dateert uit 2003 en heeft 53 registers. Daarnaast is er een klein koororgel in het noordelijke transept.
Bouwkundige kenmerken
Opvallend zijn de drie torens van verschillende grootte. Tijdens de reformatie werd de zuidelijke toren van 1509 tot 1544 herbouwd in gotische stijl met gebruikmaking van het materiaal van de vorige toren die was afgebroken. De achtergrond hiervan waren onder andere de verhoogde kerktorens van St. Katharinen en St. Marien. De katholieke geestelijkheid wilde niet onderdoen voor de torenhoogte van de kathedraal. Een ander bijzonder kenmerk is het roosvenster boven het westportaal, dat bij de overgang van romaans naar gotisch in de gevel is ingebroken. Het laat licht binnen in het kerkgebouw en haalt beide bouwstijlen naar binnen. Zo lijkt het van buiten gotisch, maar binnenin de kathedraal is het Romaans.Het koepelgewelf (spitsbooggewelf) in het middendeel van het driebeukige schip is even hoog als de pilaren die het ondersteunen. In haar gebonden stelsel telt de kathedraal in totaal 15 traveeën (afstanden tussen de zuilen). Terwijl de gewelven van het schip eerder spits toelopen en overeenkomen met de gotische periode, hebben de buitenmuren de voor de romaanse periode typische deur- en raamopeningen met ronde bogen. Het gebouw is bijna 100 meter lang, hoewel dat op het eerste gezicht niet zo lijkt. De romaanse architecten waren zich hiervan bewust en voorkwamen de visuele verkorting door oneffenheden aan de zijkanten en een steeds steiler en hoger gewelf.
De kathedraal onderging latere wijzigingen in de 17e en 18e eeuw, toen de gotische torenspitsen werden vervangen door barokke motorkappen. Alexander Behnes, die van 1882 tot 1910 verantwoordelijk was voor het behoud van de kathedraal, bracht nog meer toevoegingen en wijzigingen aan. Tijdens het bombardement op Osnabrück op 13 september 1944 werden het dak van de kathedraal en de barokke torenkoepels en uitbouwen verwoest. Bij de wederopbouw kregen de torens hun huidige piramidedaken, die het romaanse karakter van de kathedraal benadrukken.
Bijzondere inrichting van de kathedraal
Tot de historische inrichting van de kathedraal behoren het hoogaltaar en het koorgestoelte van de Osnabrücker beeldhouwer Heinrich Seling uit 1894-1905. Daarnaast zijn er onder andere. Verder zijn er de 16e-eeuwse apostelfiguren op de pijlers van het schip en de preekstoel van roodgekleurd marmer uit 1752, een van de weinige overgebleven rococo-werken.Het monumentale triomfkruis uit circa 1230 is indrukwekkend. Met een corpushoogte van 3,85 meter is het het grootste kruis in zijn soort in heel Duitsland. Nu bijna 800 jaar oud, is het ook een van de oudste onderdelen van de kathedraal. Zoals in die tijd gebruikelijk was, bevat deze eiken Jezus ook een relikwie in het hoofd. De voeten van de Jezusfiguur zijn afzonderlijk met twee spijkers aan het kruis gehamerd. Dit weerspiegelt de middeleeuwse Romaanse opvatting van de kruisigingsscène. In de latere gotiek werden beide voeten in principe alleen gekruist en met één spijker aan het kruis bevestigd.
Het bronzen doopvat (ook wel Fünte = bron genoemd) in romaanse stijl dateert van rond 1225 en diende voor het ritueel van de doop met het hele lichaam. Hiervoor moest de dopeling volledig in het vat worden ondergedompeld. Vooraf werden de hiervoor gebruikte fonteinen zo ver mogelijk van het altaar geplaatst, omdat de gedoopten nog ongedoopt waren en als zodanig zo min mogelijk in de kerk mochten komen. Bovendien werden deze fenten verwarmd: Een klein vuur werd buiten de kerk aangestoken, stenen werden erin gelegd en vervolgens gebruikt om de ketel te verhitten.
De kathedraal heeft twee orgels: het huidige hoofdorgel dateert uit 2003 en heeft 53 registers. Daarnaast is er een klein koororgel in het noordelijke transept.
