De Speckbuckstein in Ankum
over Hermann Zumberge, Bron: Kroniek 800 jaar Druchhorn
Na een jarenlang geschil over de begrazingsrechten van de boerengemeenschappen Druchhorn en Ahausen in het grensgebied van de "Gemeine Mark", dat destijds eigendom van de gemeente was, kreeg een 100-jarige herder genaamd Buck, die met Lammermann in Ahausen diende, de opdracht de grens aan te geven. Hij was echter omgekocht door de mensen van Ahausen en op de afgesproken dag strooide hij aarde van de Druchhorner Mark in zijn rechterklomp en aarde van de Ahauser Mark in zijn linkerklomp. Hoewel hij zich nu een weg baande door de Druchhorner Mark, kon hij, toen hij zijn linkervoet opzette, beweren: Dit is Ahauser-grond. Nadat de beslissing in het voordeel van de Ahausers was uitgevallen, kreeg de herder als beloning een stuk spek van hen. Na zijn dood kon hij echter geen rust vinden vanwege dit onrecht. Tot op de dag van vandaag wordt gezegd dat hij af en toe om middernacht aan de grens rondwaart met een brandend stuk spek op zijn rug. Rond 1 uur 's nachts komt hij aan bij de boerderij van Thumann en zwerft in de richting van de Rüsselgrens, om spoorloos te verdwijnen bij de "Speckbuckstein".
Deze legende wordt voorafgegaan door een gedocumenteerd grensgeschil tussen de twee gemeenschappen. Op 5 april 1549 werd in aanwezigheid van 15 scheidsrechters een beslissing genomen over het gebruik van de bouwgemeenschappen van Ahausen en Druchhorn. Volgens het besluit mochten de inwoners van Ahausen hun vee laten grazen tot aan een nader omschreven grens, maar mochten zij geen heide, turf of plaggen steken. Als de Ahausers met hun vee de grens overstaken, konden de Druchhorners hen opsluiten en in beslag nemen. Er moest een boete worden betaald aan het Amtshaus in Fürstenau.
Na een jarenlang geschil over de begrazingsrechten van de boerengemeenschappen Druchhorn en Ahausen in het grensgebied van de "Gemeine Mark", dat destijds eigendom van de gemeente was, kreeg een 100-jarige herder genaamd Buck, die met Lammermann in Ahausen diende, de opdracht de grens aan te geven. Hij was echter omgekocht door de mensen van Ahausen en op de afgesproken dag strooide hij aarde van de Druchhorner Mark in zijn rechterklomp en aarde van de Ahauser Mark in zijn linkerklomp. Hoewel hij zich nu een weg baande door de Druchhorner Mark, kon hij, toen hij zijn linkervoet opzette, beweren: Dit is Ahauser-grond. Nadat de beslissing in het voordeel van de Ahausers was uitgevallen, kreeg de herder als beloning een stuk spek van hen. Na zijn dood kon hij echter geen rust vinden vanwege dit onrecht. Tot op de dag van vandaag wordt gezegd dat hij af en toe om middernacht aan de grens rondwaart met een brandend stuk spek op zijn rug. Rond 1 uur 's nachts komt hij aan bij de boerderij van Thumann en zwerft in de richting van de Rüsselgrens, om spoorloos te verdwijnen bij de "Speckbuckstein".
Deze legende wordt voorafgegaan door een gedocumenteerd grensgeschil tussen de twee gemeenschappen. Op 5 april 1549 werd in aanwezigheid van 15 scheidsrechters een beslissing genomen over het gebruik van de bouwgemeenschappen van Ahausen en Druchhorn. Volgens het besluit mochten de inwoners van Ahausen hun vee laten grazen tot aan een nader omschreven grens, maar mochten zij geen heide, turf of plaggen steken. Als de Ahausers met hun vee de grens overstaken, konden de Druchhorners hen opsluiten en in beslag nemen. Er moest een boete worden betaald aan het Amtshaus in Fürstenau.